


- Tu crees?
- Harías lo mismo si estuvieras en mi situación. La moral no nos diferencia, pues no existe tal cosa.
- De veras?
- Lo que nos diferencia es el valor.
- Me crees una cobarde...
- Simplemente, yo estoy dispuesto a arriesgar más que tú. Toda mi vida he combatido, jamás he tenido miedo a la lucha. Cuanto más arriesgo, más puedo ganar.
- Pero también perder...
- Soy valiente, no temo el fracaso.
- Una cosa es no temer el fracaso, y otra ser demasiado temerario.
- De nada sirven ya tus palabras, pues esta vez he ganado yo, Caperucita.
El Lobo se apresuró a regodearse con la sangre y las vísceras. El Cazador había podido liberarse y apuntó hacia el animal.
- Demasiado tarde, Cazador. Caperucita ha muerto, ya no puedes salvarla.
- Todos morimos, Lobo. Lo único que nos diferencia es que unos lo hacen solos y otros en compañía.
La filla de la Lluna ha tornat.
L’arlequí més bell,
La noia alada,
El resplendor etern...
L’han anomenada de moltes maneres,
Però ella només accepta un nom,
I és aquest: filla de la Lluna.
Tothom al circ està expectant.
L’home forçut, la dona barbuda,
Tigres i elefants, pallassos i acròbates…
Fins i tot aquells que ja ho han vist tot
escolten la crida del pregoner.
Ja és el final de la funció,
Tothom resta en silenci,
S’apaguen els llums.
Només un tènue resplendor,
Un petit focus la il·lumina.
Es concentra, tanca els ulls i alça un braç.
El circ ha quedat descobert
I ella senyala amb el dit cap al cel.
I de cop, comença l’espectacle.
La crida, xiuxiuejant, molt fluixet.
Lluna... Lluna... Lluna...
De cop, Ella sembla desenganxar-se del seu tro estelat.
Es va fent gran, molt gran...
S’acosta cada vegada més al petit circ,
Tant, que alguns fugen esperitats per la por.
Els més valents, però, romanen en silenci,
Amb els ulls ben fixes al que s’esdevé.
Creix, creix, i creix
Fins que s’atura damunt del circ, tot giravoltant.
Aleshores, ella li ordena d’entrar dins la carpa,
Perquè tothom la pugui admirar de ben a prop.
Tots estan atemorits,
El domador està a punt d’abandonar la sala quan,
De sobte, la Lluna comença a decréixer.
Es fa ben petita,
Fins que quasi hi cap al palmell de la mà.
Gira i gira sense parar a poc a poc,
Perquè tothom la pugui contemplar.
Mai ningú no havia vist res de semblant.
Des d’aleshores, tots els nens la criden,
intenten fer el mateix.
Però només ella s’hi pot comunicar,
I convèncer-la de què abandoni el seu tro
Per baixar fins a la Terra.“Corría por el bosque, huyendo de ellos. Hacía semanas que me había alejado de la civilización, no había ninguna luz allí. Nada que indicara presencia humana alguna. Por eso me asusté tanto cuando vi ese destello. No había humanos allí y por eso pensé que Ellos me habían encontrado. El destello se hacía cada vez más grande, se acercaba, hasta que se convirtió en un foco de luz tan fuerte que no podía mirarlo directamente, corría con los ojos cerrados. Ya no recuerdo nada más. La siguiente imagen que tengo es en la nave. Era un sitio blanco, muy blanco, la luz seguía cegándome, solo pude entrever algunas siluetas pálidas manchadas de sangre. Esos seres experimentaban conmigo y luego me ponían en el congelador. No estaba del todo consciente, sólo recuerdo mucho dolor, hambre, pesadillas y el frío del congelador. No sé cuánto tiempo estuve allí, pero luego me llevaron de vuelta a la Tierra, me dejaron en otro sitio, donde ustedes me recogieron.”
Qué le ha sucedido?
La recogimos en Mauthausen, doctor. Misteriosamente, es de las personas más sanas que encontramos, pero no tiene ni la más remota idea de lo que le sucedió en realidad.
Tic… Tac… Tic… Tac… Tic… Tac…
Te has perdido jovencita?
No, estoy buscando...
A quién buscas?
A mi corazón.
Lo has perdido?
No: se marchó, me dejó.
Y cómo sucedió?
Primero se fue desvaneciendo. Su calor huía, y el frío me invadía por dentro. Desde entonces mi corazón ya no late, sólo hace tic-tac.
Como un reloj?
Si te acercas lo escucharás.
Tic... Tac... Tic... Tac…
Vaya, no es ruido para un corazón.
No sé qué tengo en mi interior, pero no creo que sea un corazón.
Parece mecánico...
Es frío, noto resortes y clavijas moviéndose. Pero no sé qué es.
Por qué se fue?
Estaba triste y cansado, como yo... Solo que yo no puedo irme, pero él parece que sí.
Crees que volverá contigo si lo encuentras?
Creo que solo está asustado. Sólo quiero decirle que las cosas irán bien, siempre que él esté dentro de mí. No me gustaba sentir dolor, pero el vacío que siento ahora es inimaginable para mí, una persona no puede vivir sin un corazón. Cuando dejé a mi familia fui incapaz de sentir algo. Habría dado cualquier cosa para sentir pena, dolor, nostalgia, pero sólo corría por mis venas una especie de hielo metálico. Cada día se me borra de la mente uno de sus rasgos físicos. Apenas veo ya sus rostros. Debo recuperar mi corazón antes de que sea demasiado tarde y le olvide también a él. Cree usted que lo encontraré?
Eso nadie lo sabe... Sin embargo, puede que tu corazón no esté dónde lo estás buscando...
A qué se refiere?
No es lo mismo buscar una cosa que un corazón. Para buscar a tu corazón debes cerrar los ojos, en la oscuridad verás mejor.
Muchas gracias buen hombre!
Espero que tengas suerte, jovencita.
El tiempo se acaba. Debo tomar una decisión. Debo tomar LA decisión, pues solo hay un camino posible ante la Muerte. Tu cuerpo yace entre mis brazos, descomponiéndose. Eras la flor más bella entre todas, por eso los gusanos te escogieron a ti. Vieron en ti una presa fácil y apetitosa. Pronto te quitaron aquellos destellos dorados, el rojo profundo dejó paso al gris, fueron devorando tus pétalos uno a uno. Qué hacer ante algo que se está desvaneciendo, ante algo que ha perdido su razón de ser? La razón me dice que debo acabar con tanto sufrimiento, pero el corazón no me permite cometer un acto tan atroz... Yo te vi crecer, yo te alimenté para que fueras la más bella, debo ahora convertirme en tu verdugo? Dejarte a tu suerte, dejarte en las zarpas de gusanos y coleópteros? Díme, Lolita, qué debo hacer?